اثر پرایمینگ بذری بر صفات آنزیماتیکی و مورفولوژیکی گندم (Triticum aestivum L.) در شرایط کمبود آب

پرایمینگ یکی از روش‌های بهبود کارکرد بذر بوده که می‌تواند به ارتقای رشد اولیه گیاه و چیرگی بر دشواری‌های محیطی انجامیده و در نهایت با استقرار بهینه گیاهچه‌ها عملکرد بالای گیاه را در پی داشته باشد. در این راستا، به‌منظور شناسایی اثرات پرایمینگ بذر در شرایط کمبود آب بر ویژگی‌های آنزیمی و مورفولوژیکی گندم، آزمایشی به­صورت فاکتوریل بر پایه‌ی طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 15 تیمار و سه تکرار، در آزمایشگاه دانشکده کشاورزی دانشگاه مراغه در سال 1393 اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل سطوح آبیاری (90، 60 و30 درصد آب ظرفیت زراعی) و پرایمینگ هورمونی (بذر خشک، هیدروپرایمینگ، اسید سالسیلیک (50 میکرو مولار)، اسید جیبرلیک (75 میلی‌گرم بر لیتر) و پاکلوبوترازول (25 میلی‌گرم بر لیتر)) بود. نتایج نشان دادند که کمبود آب موجب کاهش معنی­دار سطح برگ، وزن خشک کل، کلروفیل، محتوای مالون‌دی­آلدئید، پراکسید هیدروژن، پرولین، سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و آسکوربات پراکسیداز گندم گردید. درحالی که کاربرد پرایمینگ‌های هورمونی تحت کمبود آب موجب افزایش معنی‌دار صفاتی مانند مقدار کلروفیل، مالون‌دی آلدئید، پرولین، سوپر اکسید دیسموتاز و آسکوربات پراکسیداز شد. در این میان اثر متقابل پرایمینگ پاکلوبوترازول با آبیاری 30 درصد آب قابل استفاده، فعالیت آنزیم‌های سوپراکسید دیسموتاز، آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز را به ترتیب  05/2، 12/0 و 046/0 واحد افزایش داد. حال آنکه پرایمینگ هورمونی پاکلوبوترازول توانست تا حدود زیادی در ایجاد تعادل و حفظ پایداری سلولی نقش سودمندی را ایفا نماید. پرایمینگ‌های هورمونی تاثیرات مثبتی را بر فعالیت آنزیم‌های مورد بررسی داشتند لیکن، تیمار پاکلوبوترازول اثرات بیش‌تری را در این راستا، به همراه داشت